Mooie recensie op Progwereld

Read all about it in English below

12 januari 2021 door Mario van Os

Begin 2016 bracht de Brabantse band Argus zijn eerste album, “Tell Me!”, uit. Nu ruim vier jaar later en na zo’n 2,5 jaar noeste arbeid, presenteert het gezelschap het nieuwe album, “The Outsider”.

Over hun debuutalbum schreef ik toentertijd: “Zes nummers met een gemiddelde lengte van zo’n acht minuten, prachtige meeslepende gitaarsolo’s, verrassende tempowisselingen, heerlijke toetsenerupties op Hammond en Mini-Moog, onderbouwd met een solide bas en drum. Een goed debuut van een nieuwe Nederlandse band.”

En hier zou ik het voor dit album weer bij kunnen laten. Het blijft indrukwekkende muziek met een flinke knipoog naar de zeventiger jaren progressieve rock in een eigentijds jasje. Wim Wassenberg en Frans Nooijen hebben wederom een mooi stukje progrock gemaakt, met interessante teksten die van elk nummer een verhaal maken. Er zijn natuurlijk wat kleine veranderingen, zo is de gemiddelde lengte van de nummers opgerekt naar tien minuten en de gitaarsolo’s zijn nog volwassener geworden. Maar toch zijn er meer veranderingen, zonder de invloeden van hun grote voorbeelden, zoals Wishbone Ash, King Crimson, Pink Floyd, Camel en Kansas te verloochenen, is de muziek van Argus meer naar onze hedendaagse tijd gebracht. Lang uitgerekte nummers, met veel aandacht voor het instrumentarium. Meeslepende melodieuze arrangementen, gedomineerd door sterke gitaar-riffs en een duidelijk aanwezig ritmesectie met strakke bas en math-rock drumpartijen.

Het album start met Depressed. Ik heb geen idee of het nummer geïnspireerd is op de huidige Corona-crisis, want depressiviteit is iets van alle tijden, maar het past zeker in deze tijd. Een rustig aanzwellend toetsenspel gaat met een tromgeroffel over in een vollere sound. Vooral de gitaar en drums zijn strak aanwezig in een complex ritmespel. Na zo’n twee minuten zorgt de piano voor een melancholische sound en de zang van Frans Nooijen geeft het geheel nog een zwaardere lading. Halverwege het nummer maakt de zang weer plaats voor een instrumenteel stuk hetgeen je meesleurt in een emotionele rollercoaster, opgevolgd door een schitterende gitaarsolo. De invloeden van Pink Floyd zijn hier sterk aanwezig met een Gilmour-achtige solo om je vingers bij af te likken. Op het eind volgt dan nog een a capella samenzang.

Het kortste nummer, Some Time, is nog altijd ruim zeven minuten lang en is een duidelijk voorbeeld van math-rock. Kort ritmische riffs, chaotisch indrukken, hectisch en continu wisselend van maat. De korte felle drumslagen van Marijn Schellekens versterken deze sound. Het titelnummer The Outsider roept een Marillion sfeertje – ten tijde van “Clutching At Straws” – op. Ook tekstueel heeft dit iets weg van Sugar Mice, een zin als ‘So if you want my address it’s number one at the end of the bar’ zou hier zomaar gepast hebben. Eenzelfde dieptrieste overdenking van iemand die alleen zijn tijd verdrinkt aan de bar. De tempowisselingen geven de stemmingswisseling van de protagonist aan. Halverwege horen we zelfs een Steve Rothery riffeltje.https://www.youtube-nocookie.com/embed/Sn-gsxOktx0?iv_load_policy=3&modestbranding=1&rel=0&autohide=1&playsinline=1&autoplay=0

Visions heeft weer zo’n heerlijke “Wish You Were Here” / Shine on… opening. Deze heerlijke intro die van toetsen overgaat in lekker gitaarspel houdt ruim vier minuten aan. Dit psychedelisch hoogstandje gaat over in zangstijl die, door de doorleefde, diepdonkere stem, erg doet denken aan David Bowie. Het tweede deel van het nummer is meer uptempo en begint met een vette diepe bas-solo. Het toetsenspel van Nooijen besluit wederom om schitterende wijze dit nummer. Lost Girl is een vrolijke liefdes(verdriet) ballad met een lange instrumentale intro en Breaking Chains zorgt voor een passende intrigerende afsluiter van dit album.

Argus heeft met dit album wederom een sterk stukje progrock met inhoud neergezet. Lange instrumentele stukken met hier en daar een ouderwetse rocksaus. De muziek grijpt terug naar de experimentele stijl van de beginjaren van de progressieve rock die via een flink aantal sprongen en invloeden uit de prog-rock naar onze eigen tijd is gebracht. De stevige bassound, de dubbele gitaarbezetting, prachtige synthesizerstukken en een sterk aanwezige drummer zorgen voor een Nederlands product waar we trots op mogen zijn.

January 12, 2021 by Mario van Os

At the beginning of 2016, the Brabant band Argus released its first album, “Tell Me!”. Now more than four years later and after 2.5 years of hard work, the company presents the new album, “The Outsider”.

I wrote about their debut album at the time: “Six songs with an average length of about eight minutes, beautiful compelling guitar solos, surprising tempo changes, wonderful keyboard eruptions on Hammond and Mini-Moog, supported by a solid bass and drum. A good debut by a new Dutch band. ”

And I could leave it at this for this album. It remains impressive music with a nod to seventies progressive rock in a contemporary guise. Wim Wassenberg and Frans Nooijen have once again made a nice piece of prog rock, with interesting lyrics that turn every song into a story. There are of course some small changes, the average length of the songs has been stretched to ten minutes and the guitar solos have become even more mature. Yet there have been more changes, without denying the influences of their great examples, such as Wishbone Ash, King Crimson, Pink Floyd, Camel and Kansas, Argus’ music has been brought more to our contemporary times. Long stretched songs, with a lot of attention to the instruments. Immersive melodic arrangements, dominated by strong guitar riffs and a clearly present rhythm section with tight bass and math-rock drum parts.

The album starts with Depressed. I have no idea if the song is inspired by the current Corona crisis, because depression is something of all times, but it certainly fits in this time. A gently swelling keyboard playing changes with a drum roll into a fuller sound. Especially the guitar and drums are present in a complex rhythm game. After about two minutes, the piano provides a melancholic sound and Frans Nooijen’s vocals add even more weight to the whole. Halfway through the song, the vocals make way for an instrumental piece that takes you along in an emotional rollercoaster, followed by a beautiful guitar solo. The Pink Floyd influences are strongly present here with a Gilmour-esque solo to lick your fingers at. At the end there is an a capella harmony singing.

The shortest track, Some Time, is still over seven minutes long and is a clear example of math rock. Short rhythmic riffs, chaotic impressions, hectic and continuously changing measure. Marijn Schellekens’ short fierce drum beats reinforce this sound. The title track The Outsider evokes a Marillion atmosphere – at the time of “Clutching At Straws”. Lyrically this also resembles Sugar Mice, a sentence like “So if you want my address it’s number one at the end of the bar” would have been appropriate here. The same sad reflection of someone who is alone at the bar drowning his time. The tempo changes indicate the protagonist’s mood change. Halfway through we even hear a Steve Rothery riffle.

Visions has another wonderful “Wish You Were Here” / Shine on… opening. This wonderful intro that changes from keys to nice guitar playing lasts more than four minutes. This psychedelic masterpiece transitions into singing style that, due to the lived, deep dark voice, is very reminiscent of David Bowie. The second part of the song is more uptempo and starts with a deep bass solo. Nooijen’s keyboard playing concludes this song again in a beautiful way. Lost Girl is a cheerful love (sadness) ballad with a long instrumental intro and Breaking Chains provides a fittingly intriguing ending to this album.

Argus has once again put down a strong piece of prog rock with substance with this album. Long instrumental parts with an old-fashioned rock sauce here and there. The music harks back to the experimental style of the early years of progressive rock, which has been brought to our own time through a large number of leaps and influences from prog rock. The solid bass sound, the double guitar line-up, beautiful synthesizer pieces and a strong present drummer make for a Dutch product that we can be proud of.

https://www.progwereld.org/recensie/argus-the-outsider/